عادل فردوسی پور را می توان یک مجری نابغه دوست داشتنی اما ترسناک تلقی کرد.حالا چرا ترسناک؟چون سوال های علامت سوالیه شدید رو به طور مکرر و پیاپی می پرسه جوری که اجداد محترم در جلو چشمانمان حضور پیدا می کنند که در این حالت محکوم ضربان قلبش بالا رفته عضلات صورت و فرم بدن خود را کنترل می کند که مبادا نشانه های ترس در اون ظاهر بشود ودر ذهن خود به دنبال جوابی سربالا می گردد که فاجعه ای رخ ندهد .البته بعضی ها هم تشریف نمیارند !اشکال نداره بعدا میایند...
مسئولان محترم باید انتقاد پذیر باشند اگر کسانی لیاقت سر مربی بودن را ندارند چرا انتخاب بشوند که خود و دیگران را زیر سوال ببرند بهتر نیست کمی برای فوتبالمان خرج کنیم؟
البته یک کاره وحشتناک تر هم می شه انجام داد که کسانی که در این برنامه حضور پیدا می کنند حرکاتشان را مورد بررسی قرار بدهیم و از این طریق بفهمیم این اشخاص چگونه شخصیت هایی دارند؟
این روزها به شدت به مهران مدیری حمله می شود که چرا این گونه وقایع فوتبال ما را هجو نشان داده است و این هجو آنقدر تند بوده که بسیاری را وادار به واکنش کرده است اما باید گفت که اتفاقهای فوتبال ما چندان هم خالی از ویژگیهای سینمائی و نمایشی نیست به قول پله " فوتبال هیچ چیز نمی تواند از سینما بگیرد " و این یک واقعیتی است که فوتبال سینمائی تر از سینما است اما این سینمای فوتبال فارسی به گونه سخت دل آزار دل را می زند با هم نگاهی به برخی از نقشهای فوتبال ایران می اندازیم
جزیـــــره اســـــرار آمیــــــز دانــش